Çocukluğuma ait hatıraların en başında gelir rahmetli babannem... Adatepe'de , tren yolunun üst tarafında, dedemin projesini hem çizip hem yaptırdığı, şimdilerin dubleks dediği 2 katlı bahçeli bir evde tek başına yaşardı.
Rahmetli dedemle ben hiç karşılaşamadım. Ben doğduktan 6 ay sonra vefat etmiş. ..Kendisi il hiç tanışmasam da tanıyormuşum gibi severim oysaki...Ona ait sadece birkaç tane resim gördüm. Kendisi de babam gibi pipo içermiş...
Neyse konuyu çok dağıtmayayım... Efendim benim çocukluğum o iki katlı evin içinde ve bahçesinde koşuşturmakla geçti. Eve çıkan koca bi yokuş vardı. (ki hala var) Ne zaman babannem beni gezmeye götürse o yokuşu inip trene binerdik . O yokuş bana o kadar dik gelirdi ki, her inişimde keşke bütün yollar yokuş aşağı olsa diye düşündüğümü bugün gibi hatırlıyorum. Sonrasında o inişlerin bir de çıkışı olduğunu düşünüp bu duamdan hemen vazgeçerdim:)))
İlk trene binişim de sanırım babaannemleydi:)) Arada sırada trene binip, uzakta oturan, kedileri olan bir teyzeye gezmeye giderdik....
Babaannemin evi tren yolunun üst kısmında set üstü denen yerdeydi. Evin bahçesinden aşağıya tren yoluna doğru inen merdivenler vardı. Merdivenlerden inip dikkatlice rayların üstünden geçince deniz kıyısındaydınız. O zaman şimdiki gibi sahil yolu yoktu. Tren yolunu geçer geçmez taşlık bir kumsal ve deniz vardı.
Babaannem elimi tutardı, tren yolundan geçip , hemen denizin kıyısındaki incir ağacının altından denize sokardı beni sabahları... Öğlen eve gelip öğle uykusuna yatardım. O da benim yanıma yatardı, hem uyuyayım hemde yataktan kaçamayayım diye:) Öğleden sonra güneşinin denize vurduğunda çıkan sarı ışıkları da unutmam mümkün değil. Sanırım Adalar manzaralı bir evde oturmak benim için boğazda oturmaktan daha özel ve önemli...Ayrı bir yeri var... Belki de bu yüzden yıllar sonra döndüm dolaştım yine Adatepe'ye geldim...
Bazen akşam üstleri terastan görünen Süreyya Gazinosu'ndan gelen müzik sesleri eve kadar gelirdi.
Eğer tren yolunun kenarında yaşıyorsanız tren gürültüsünü bir süre sonra duymaz olursunuz.. Ben çok severdim..Zaten benim annem ve babamla oturduğumuz ev de babannemin evine çok yakındı... O zaman Adatepe'de bu kadar çok ev olmadığından ve çoğu zaten bahçeli ev olduğu için (ve tabii ki bu kadar araç olmadığı için) sokak aralarından 10 dak. gelinirdi. Ama sanki yoldan değil Amazon ormanlarından geçer gibi giderdiniz :)))
Kır saçlı , uzun boylu, yapılı çok şık giyinen bir kadındı babaannem, hala ona ait bir etek var elimde, birkaç tane de takı...
Tam karşışındaki evde yaşayan komşusu Mine Teyze vardı. Arada ona giderdik oturmaya birlikte, yada sokağın biraz ilerisinde bir apartmanın birinci katında oturan bir başka teyze vardı. O'nun da kedileri vardı...
Babaannem hayvanları çok severdi, evde siyah bir Karabaş köpeğimiz vardı... Evden içeri girmezdi hep bahçede yaşardı.. . Et suyuna ekmek doğradığı gümüş rengi bakır kapları vardı babannemin, Karabaş'ın yemeklerini ona koyardı. Karabaş'ı çok severdim bende...Birde bir sürü rengarenk muhabbet kuşlarımız... Bizim evimizde de hiç eksik olmadı muhabbet kuşu ...
Babaannemle ilgili hiçbir şeyin hafızamdan silinmemesine o kadar seviniyorum ki... Düşündükçe her şey bugün gibi geliyor gözümün önüne... Bahçenin beyaz parmaklıklı kapısı yazın yeşeren sarmaşıkla kapanırdı. Bahçeden girince sol tarafta duvar boyunca ilerleyen ve gözü gibi baktığı rengarenk ortancaları... Bahçenin yan tarafında yetiştirdiği -ya da belki de kendiliğinden çıkan - naneler. ..(marketten nane alamaya yeni yeni başladım çünkü nedense sadece bu seneki naneler bana babaannemin naneleri gibi kokuyor)
Evin ön tarafında bulunan ve denize bakan terasın tren yoluna bakan kısmında, kenarlardan aşağılara doğru sarkan değişik bir tür sarmaşık vardı. (Adını bilmiyorum ama aloa vera gibi içi sıvı dolu yeşil bir tur bitkiydi, sarmaşık gibi. ) Onları koparıp koparıp içinden akan yeşil suyla terasta yere resim yaptığımı hatırlıyorum...
Öğleden sonraları eğer denize gitmiyorsak, babannem, terasa kocaman bir demir küvet çıkarıp içine su doldururdu, içinde oynardım. Hani Red Kit'in eski çizgi filmlerinde yıkandığı küvet var ya onun gibi birşeydi işte.. Kimbilir belki de o eski bir çamaşır sepetiydi ama bana kocaman gelirdi:)
Babannemin evinin bahçesi 3 katlıydı. İlk katı evin etrafındaki alan; sokak tarafında içinde ortancaların olduğu kısım, deniz tarafındaysa terastan aşağıya sarkan sarmaşıklar ve yanında kocaman bir gül bahçesi (orjinali kum havuzuymuş ama), gülleri geçtikten sonra ekilen elma ağacı (az koparıp yememişimdir dalından daha büyümeden:) sonra evin çatısından bahçeye kadar inen kocaman mor salkım çiçekleri...
İkinci kat bahçesinde ise; bir köşede çam ağaçları (Karabaş'ın kulübesi bu çam ağaçlarının altındaydı ) , çoğunlukla çim çimlerin ortasında (hani Oburiks'in sırtında taşıdığı gibi) kocaman bir kaya parçası bulunurdu.Etrafı lavanta çiçekleri ile dolu... Sokağın olduğu tarafta işe vişne ağacı vardı. Birkaç kere tırmanırken yakalandığım için fırça yediğimi hatırlıyorum:)
Tabii ikinci bahçe katının benim için en önemli ağacı deniz tarafındaki duvar dibinde bulunan incir ağacı...
Boyuma en uygun tırmanabildiğim ağaçtı incir ağacı. Zaten çocukluğumda bir deri bir kemik olduğum için beni taşımakta hiç zorlanmazdı...En üstteki dalına çıkıp bütün bahçeyi görebilirdim. Dallarıyla konuştuğumu da hatırlıyorum. Özellikle öğle uykusundan sonra babaannemin yaptığı muhallebiyi yememek için tırmanırdım ağaca. Ama aslında o kadar küçükmüşüm ki bana o kadar yüksek gelen ağacın en üst dalı aslında babaannemin ayakta durduğunda çok rahat yetişebildiği bir yükseklikteydi... Kadıncağızı az peşimde koşturmadım bana yemek yedirmesi için:)))
Babaannemin yan komşusu kimdi bilmiyorum hiç evde olmazlardı, ama orada eve göz kulak olan bir aile yaşardı. Kızları vardı . Adı Sema. Benim yaşlarımdaydı sanırım , bir de küçük erkek kardeşi vardı yanılmıyorsam... Evin arkasındaki müştemilat kısmında kalıyorlardı. Semanın annesi bize gelmesine çok izin vermezdi, o yüzden ben giderdim sıklıkla.. Ama kapıdan değil, iki bahçe arasındaki parmaklıklardan:))) Önce kafayı geçirirdin, sonra hafiften yan dönüp vücudu çektin mi hooop yan taraftasın...
Babaannem'in göndermemezlik yaptığını pek hatırlamıyorum ama çok net hatırladığım 5 dak. ile 10 dak. arasındaki farktı. Babannem "5 dak. sonra gel" dediğinde "n'olur 10 dak olsun" diye pazarlık yaptığımı hatırlıyorum. Dakika ya da saat kavramım olduğu için değil, sadece 10 dak. 'nın 5 dak. daha fazla olduğu gerçeğini kavramışım sanırım:))
Konu taaa nerelerden nerelere geldi... Aslında geçen gün Sevgili Görkem'in - Rüzgarlı Günler ve Geceler adlı blogunda okuduğum bi yazıdan esinledim bu yazıyı yazmak için... Hatıralarımızdan yer anneanne ve babaanne yemekleriyle ilgiliydi. Görkemin yazısı burada; Anneannem ve ekmek teknesi…
Dediğim gibi aslında bu yazıdan esinlenip babaannenim bana küçükken yaptığı ve benim bayılarak yediğim, hatta tekrar ve daha çok yapması için yalvardığım şekerli yumurtayı anlatacaktım. Konu babaanne olunca şekerli yumurta bayağı bir sonlara kaldı:)))
Herkesin "ıyyy şekerli yumurta ne yahu" diye burun kıvırdığı şeye ben çocukken bayılırdım. Babaannemden sonra kimse onun gibi yapamadığı için sanırım unuttuğum bu tat, bu yazıyla gün yüzüne çıktı.
Aslında tarifinde özel hiçbir şey yok. Bir yumurtanın sarısını bir fincana koyup üzerine 1 çorba/tatlı kaşığı toz şeker döküp beyazlayıncaya kadar karıştırıyorsunuz. İkisini birbirine iyice yedirmeniz lazım ki ne şeker kıtır kıtır kalsın, ne yumurta kokusu burnunuza gelsin, ne de yumurta pıhtılaşsın...
İki gündür şekerli yumurtayı oğluma ben bıldırcın yumurtası ile yaptım. Aslında yemez sanmıştım ama bayıldı (soydur çeker kısmı sanırım:) hatta daha yap bile dedi.. Ama fazlası dokunur diye "her gün bir tane sadece" dedim... Hatta belki yumurta kelimesini duyarsa yemez diye içinde yumurta oldugunu bile söylememiştim ama sonra ağzımdan kaçırdım. Şimdi "anne bana yumurtalı tatlıdan yap" diye geliyor. Çiğ olarak yendiği için, normal yumurtaya güvenmediğimden organik yumurta aldım. Onunla yapacağım bir dahakini...
Belki de bu kadar sesimin gümbür gümbür çıkmasının sebebidir şekerli yumurta kimbilir:)))
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder